Birisi Size İstemediğiniz Halde Nasihat Etse...

Birine sadece içinizi dökmek istediğinizde, o kişi size nasihat etmeye kalkarsa ne yaparsınız?

Ben böyle bir durumda direkt kabuğuma çekiliyorum. Bunu isteyerek de yapmıyorum ama genelde böyle oluyor. Hatta nasihat veren kişiyi göresim de gelmiyor. Uzaklaşıyorum. Bunu bilinçli de yapmıyorum, ama böyle oluyor. Sonra da o kişi “Neden aramıyorsun, neden aradığımda kısa kısa konuşup kapatıyorsun, neden görüşemiyoruz?” falan deyip bir süre sonra da benden kopuyor. Hatta içlerinde beni azarlayanlar da oldu bu konuda.

 Ben ne yaptım?  Elbette yine içime kaçtım… Neden sadece beni sorguluyorsunuz ki, azıcık ama çok az bile olsa kendinize de baksanıza…

Şimdi diyeceksiniz ki kaçmak en kolayı.

” Neden rahatsız olduğun şeyleri yüzlerine söylemiyorsun?” diyeceksiniz belki de.

Çünkü ben, eğer önemseyip karşımdaki kişiye içimi açmışsam, o kişi de sadece beni dinlemekle kalmadığı için ve hiç ihtiyacım olmayan, ya da zamanı gelmemiş, ağır gelecek nasihatlerle beni yaraladıysa; niye konuşayım ki ötesini berisini… 

“Dost acı söyler" cümlesi hiç bana göre değil. Dost dediğin, incitmeyendir…

Çünkü dedim ya, ben öyle kolay kolay içini açan biri değilim. Açmışsam eğer, demek ki çok güvenmişim. Sadece beni dinlemesini istemişim. Nasihat isteseydim zaten sormaz mıydım “Ne yapayım sence?” diye…

Bazıları beni çok kırılgan bulur, alıngan bulur. Daha doğrusu kendilerinin ne söylediğini falan sorgulamadan, yani özeleştiri yapmadan “Sen de çok alıngansın!” deyip işin içinden çıkarlar.

Ben bu klişelerden çok sıkıldığım zamanlarda da içime kaçarım. Ya da işte böyle yazarım, kelimeler en yakın arkadaşım olur. O yüzden blogum, ve bloguma yorum yazan, şahsen tanışmadığım insanlar gerçekten de çok değerli benim için.

Sadece içini dökünce de değil; durduk yere nasihat edenlerden de uzaklaşırım.

Mesela durduk yerde size birisi “Bu ne böyle, ne kadar kilo almışsın!” dese; ya da tam tersi “Bu ne böyle çöpe dönmüşsün zayıflıktan” dese… Ya da “ Sen geçenlerde böyle bir yazı yazdın, niye yazdın bunu, başka konu yazsaydın ya” dese!  Ya da  bir hastalık atlattığın için sevincini paylaştığın bir arkadaşın “Ya bir de şu doktora git, belki başka hastalık vardır” dese; uzaklaşıp kaçmaz mısınız oradan… Ben kaçıyorum, çünkü böyle hitaplar bana aşırı negatif enerji yüklüyor… Mücadele edecek gücüm kalmıyor, hatta nefes alamayacak hale geliyorum sıkılmaktan...

Zaman geçtikçe fark ediyorum ki, insanın kan bağı ile bağlı oldukları da dahil olmak üzere; dost dediği, arkadaş dediği, ne bileyim yeğen dediği, abla dediği, kardeş dediği birçok ilişki bilerek ya da bilmeyerek negatif duygular yüklüyor.

Ve aslında belki de insanın huzurlu olması için bütün bu ilişkilerden arınması lazım.

Şu anda bakıyorum da kendi hayatıma; bugüne kadar olan üzüntülerimin büyük çoğunluğu insanların bana söyledikleri yüzünden olmuş. Hani demiş ya Pir Sultan Abdal:

"... İlle dostun bir  tek gülü yaralar beni..."

O hesap işte...

 Duymamak için kaçıyorum kendime, nefes alıyorum biraz…