Pislik Bunlar Be Günlükçüm!

Sevgili Günlük,

Her gün sana yazmak istiyorum ama hep erteliyorum. Çünkü içimde biriken sözcüklerin tonu belli değil. Çok karmaşığım be! İnsan kendi kendisiyle bile konuşamayacak kadar karmaşık olursa başkalarıyla bu durumu nasıl paylaşır? Sen de bana hak veresin, son zamanların en iğrenç dizilerinden biri olan Yalı Çapkını’ndaki Kazım Ağa gibi diyeyim istersen:

“Sen de bunu böyle bilesinnnn haa!”

Baksana etrafa, yine toz duman her yer. Hangi birini anlatsam...

Mesela her gün birileri çıkıp sosyal medyada video çekiyor ve senin benim cebimden nasıl çaldığını anlatıyor. Milyon dolarlar havada uçuyor. Bir duysan, sen bile şaşarsın bu harflerden oluşan kopya aklınla!

 Adam mesela devletten işi metresini beş yüz liraya almış, alt taşerona vermiş, o başkasına vermiş, öbürü de başkasına derken ne olmuş sonunda? İş gerçekte yirmi beş liraya mâl olmuş! Aradaki onlarca alt taşeron katlana katlana para kazanmış. Üstelik bu şirketlerin hepsi de tek kişiye aitmiş. Kişi de kişi ha, bana mısın dememiş!  Kafan mı karıştı günlükçüm, bir de tersten anlatayım, senin canın sağ olsun.

Şöyle oluyor:

İşi bir fasoncu yirmi beş liraya mâl ediyor, bir üst akrabasına otuz beşten fatura ediyor, o başkası yok mu, o da öbür akrabasına yüz liraya faturaya ediyor. O başkası da iki yüz liraya teyzesinin oğluna derken, “Yerçekimli Karanfil” şiiri geliyor aklıma Edip Cansever’in.

“…Sen karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte
Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel
O başkası yok mu bir yanındakine veriyor
Derken karanfil elden ele.

Görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle
Sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil
Bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk
Birleşiyoruz sessizce…”

Ne kadar ironik değil mi! Adamların kurdukları soygun düzeninden şiire sıçrıyor aklım. Bizi de kirletmeye çalışıyorlar be günlük! Şu şiiri ezbere bilen aklımızı nasıl koruyalım söylesene!

Çalıştığım tekstil firmalarındaki küçük adamlar geliyor aklıma. O adamlar fasona yirmi liraya diktirdikleri tişörtü şirkete otuz liraya fatura ettirip on lirasını cebe atıyorlardı, ya da kilosu yüz lira olan kumaşı şirkete yüz yirmi liraya fatura ettirip yirmisini indiragandi yapıyorlardı. Çünkü çapları bu kadardı! İşte  bu adamların büyük abilerini anlatıyorlar bugün sosyal medyada. Aradaki fark sadece paranın miktarı. Tekstil firmasındaki komisyon on lirayken, çap büyüdükçe işin boyutu birkaç milyon dolara çıkabiliyor. Nasıl tatlı geliyordur o paralar! Üstelik eğitim falan da gerekmiyor bu işler için. İçten gelen yetenekleri, iletişim dilleri, ne bileyim bir bakış açıları (!) var adamların. Birbirlerini nasıl bulduklarına şaşırıyorum. Ayrı bir frekansları mı var acaba? 

Amann be günlük, pis bunlar ya, valla içim şişiyor!

Bizler kiii, şiirlerle ruhunu inceltmiişşş, haksız kazancın her türüne karşııı çıkaaannn, gerekirse bunun için yalnız kalannnn bir ecdadınnn evlâdııı…

Breh breh breh!

Ya bırak allasen be günlükçüm, her türlü hamasete karabiber döküp hapşırtırım haa bilesinnn…