Yaşamın Dibi!

“Her şey çok güzel, hayatım ne kadar da güzel!” derken hoop bir şey olur, acılar içinde kıvranırken bulabilirsin kendini!  Bir şeyleri yanlış yapmışsındır, hayat sana “Bir dakika hemşerim, azıcık frene bas!” demek istiyordur. “Sınırlarını zorlama!” diyordur.

Öylece kalakalırsın.

Belki de hayatı incitmişsindir, olamaz mı? Belki onun da ruhu vardır?

Ya da ne bileyim, senin “Her şey çok güzel” demelerine en yakınındakiler bile hasetle baktıkları için, nazar de, kötü enerji de, bir şey de, ne dersen de onu değdiriyorlardır, olamaz mı?

Aslında kimseyle hiçbir şey paylaşmamak lazım.

Devir çekememezlik ve kötücül duygular devri.

Bu aralar böyle mistik şeyler düşünür oldum canım blog. Belki de bana “manyak” demektesin. Her zamanki halim olduğunu bal gibi bildiğin halde! Ama böyle hissediyorum şu iki gündür, içime düştüm be dostum. Ya da ne bileyim; içim bana düştü de ne olduğunu algılayamaz oldum.

Fiziksel acı çekmek insana neler yaptırıyor bir bilsen!

Hele bir de her sorununu kendi kendine çözmeye alışmışsan, öyle gerektiğine inandırmışsan kendini, hele ki yoksa yanında yörende candan insanların veya uzaklaştırmışsan hepsini!

Başlarsın timüs bezlerini dövmeye!

Ve kendi içindeki meleklerden yardım istersin.

“Bugün dünden daha iyiyim, bugün dünden daha sağlıklıyım, bugün dünden daha mutluyum” diye kendi kendini motive edecek meditasyon şarkıları söylersin. Kendini inandırmaktan başka ne gelir elden! 

Şimdi şaşırıyorsun bu söylediklerime be dostum!

“Hani dalga geçmelerin?” “Nerede üstten bakan esprilerin?” diyorsun!

Eh be, canım be, insanım ben de be!

Bir de içime düşmüşüm ki, sorma gitsin!

Kendi kendime kendimi aşmaya çabalıyorum hep.

Demem o ki, fiziksel acılarla cezalandırıyorsa eğer hayat seni, nerede hata yaptığını gör diyedir, öyledir, böyledir.

Bütün bu anlattıklarım da fasa fiso değildir; kişisel gelişim şeysi de değildir; tecrübenin ta kendisidir, YAŞAMIN DİBİDİR!