Birlikte romantik komedi yazalım / BÖLÜM -1

Elele yürüyorlardı, sonra adam aniden kadının elini bıraktı. Hızlı hızlı uzaklaşmaya başladı, kadın öylece kalakaldı sokağın ortasında. Adam köşeden dönene kadar ardından uzun uzun baktı sadece. Derken acı bir korna sesi ile kendine geldi. Arkadan gelen araba az kalsın kadına çarpacaktı. Kadın kendini kaldırıma zor attı. Arkadan gelen arabanın camı açıldı, bir adam 

“iyi misiniz hanımefendi?” dedi. Kadın ağlamayan, ama donuk sesiyle “iyiyim, teşekkür ederim” diyebildi. Adam “Hiç de iyi görünmüyorsunuz, gideceğiniz yere kadar bırakayım” dedi. Kadın öylece adama bakakaldı. Nereye gidecekti ki, gidecek yeri mi vardı... “Gitmeyeceğim bir yere!” diyebildi arabasının penceresinden sarkan adama.

Bu arada arkada bir kaç araç birikmiş, acı acı kornaya basıyor, hatta içlerinden bazıları bu sahneye yakışmayacak kabalıkta çirkin laflar ediyordu. Adam kadına bir şey diyemeden arabasını hareket ettirmek zorunda kaldı. Elli metre kadar gitmişti ki, şansına yolun sağında boş bir yer buldu. Arabasını çok zamanı olan sakin adamlar gibi yavaşça park etti. Acele etmesine gerek yoktu, zaten kadın bir yere gitmeyeceğini söylememiş miydi... Peki neden böyle yapmıştı, onca işinin gücünün arasında sokakta gördüğü belli ki çok üzgün bir kadın için, neden zaman ayırma ihtiyacı duymuştu. Yoksa bu bir romantik komedi senaryosu muydu... Hayır değildi, bir adam bir kadına yardım edince illa ki ardından romantik komedi hikayesi mi gelmeliydi... Yani yolda çarpışan bir kadınla bir adam aşka mı düşerdi hep; metroda gözü birinin gözüne değse aşktan ağlamak zorunda mı kalırdı insan... Adam bütün bunları düşünürken itiraf da etti kendi kendine... Biraz önce sokağın ortasında öylece duran kişi bir kadın değil de adam olsaydı, yine aynı şekilde ilgi gösterir miydi? Cevabı belliydi, “elbette hayır!” Demek ki aslolan iyilik değil, romantik komedi senaryosuydu. Demek ki hayat, insanlık üzerine değil, romantik komedi senaryolarının üzerine kurulmuştu. Öyle olmasaydı eğer; o adam, o adını bilmediği önceki adam, o kadının, o adını bilmediği kadının elini öylece bırakıp gider miydi...

Karmaşık duygular ve düşünceler içinde hızla yürüdü adam. Kadının “gitmeyeceğim bir yere“ dediği yere kadar yürüdü. Ama kadın yoktu! Öylece kalakaldı adam. Peki bundan sonra ne olacaktı? Adam kimdi, kadın kimdi, orası neresiydi?

ARKASI YARIN...

NOT: Klavyeye dokunmaya başladığımda, “insanların birbirlerine kötü davranmalarından yoruldum” cümlesi üzerine birşeyler yazacaktım, hatta yazı taslaklarıma bu cümleyi kaydetmiştim bile. Sonra olmadı, yazamadım. Çünkü “insanların birbirlerine kötü davranmalarından yoruldum” cümlesini yazmanın bile, beni ne kadar yorduğunun farkına vardım. Sonra kafamı dağıtmak istedim ve yukarıda okuduğunuz sahne canlandı gözümde, Çalakalem yazdım gitti, elbette çok eksikleri var, ama silmeye de kıyamadım. Zaten amacım edebi bir öykü yazmak da değildi, dedim ya,  amacım sadece biraz uzaklaşmaktı günlük kaygılardan... Sonra neden bunu başkalarıyla birlikte bir terapiye dönüştümeyeyim dedim...

BİRLİKTE YAZALIM!

Madem bu kadar yoruldu zihinlerimiz, haydi o zaman ruhumuzu hafifletmek için birlikte romantik komedi bir öykü yazalım. Bu başladığım öyküde sonraki sahnede ne olur konusunda yorumlarınızı bırakın. Sonunu tahmin etmeyin şimdilik, hikaye kendiliğinden yavaş yavaş aksın. Yorumlardan benim en beğendiğimi dikkate alarak ertesi gün devam edeyim, böylece senaryo uzasın gitsin gittiği yere kadar, biz de azıcık kafa dağıtalım bu toz duman arasında ne dersiniz!

Ama baştan söyleyeyim; dedim ya o an ruh halime en uygun olan yoruma göre yazının devamını getireceğim, alınmaca gücenmece olmasın...

Haydi pamuk eller sözcüklere aksın hanımlar beyler, tekmili birden 100 bölümlük romantik komedi geliyoorr! Hem de imece usulü...