Nostalji nostaji, nereye kadar...

“Çok değil birkaç yıl önce nasıldık”, “çok değil 5 yıl önce nasıldık”, “çok değil 15 yıl önce nasıldık” şeklindeki konuşmalar, yaşın müsaitliğine göre çok çok gerilere gider. Hatta bu konu yaşla da sınırlı kalmaz, tarih bilgisiyle pekişince epeyce önceleri de betimleyebilir insan. Hepimiz severiz, “eski bayramlar ne güzeldi “Eskiden ne kadar güzel kıyafetler vardı”, “Eski komşuluklar da bir başkaymış” “Ah o eski Türk filmlerindeki naif duygular ne kadar güzeldi.” Ya da ne bileyim “Eski tavukların tadı mı var artık, tatları hormonlu” demeyi... Bazılarımız kişisel tarihlerini ön plana çıkarmaktan hoşlanır: “ Sen beni bir de evlenmeden önce görecektin, 42 kiloydum, işte şu kadar belim vardı” der, iki elini birbirine 15 cm yaklaştırarak temsili bel inceliğini gösterir. Kimilerimiz ise mesela 80'li yılların güzelliğinden bahsetmeye, yani toplu tarihimizle ilgili nostalji yapmaya bayılır!

Çünkü bazı insanların hafızası, geçmişte yaşanan kötü anıları siler, güzellikler kalır geriye sadece, bu nostaljı yapma merakı da oradan gelir biraz da bana kalırsa. Ben böyleyimdir misal, kötü anıları olan insanların ne isimleri, ne de yüzleri kalır aklımda. Şimdi diyeceksiniz ki, “ne alaka ülke yangın yeriyken!” Tam da alaka aslında. Çünkü geçmişteki güzelliklere takılıp kalarak depresyon hallerinde çoğumuz bu aralar. Oysa o günleri yaşarken de nostalji yapmıyor muyduk... Hangi blogu okusam bir umutsuzluk, bir şaşkınlık, bir korku... Böyle yapmayalım, geçmişte takılıp kalmayalım, öfkelerimizi, acabalarımızı, meraklarımızı ve beklentilerimizi bir kenara bırakalım ve gerçekçi olalım. Şimdiyi görüp, şimdiyi özümseyip, şimdiyi yaşayalım...

Mesela annenizin çeyizinden kalan tek bardak elinizden kayıp gitse ne yaparsınız? Üzülürsünüz mutlaka. Ama annenizin ne kadar üzüleceğini düşünerek kendi kendinizi yiyip bitirseniz de, o bardak artık kırılmıştır. Bardağın annenizin ceviz büfesindeki duruşunu hayal etseniz ne olur, etmeseniz ne olur bu saatten sonra...

Önünüzde üç yol var:

Şanslıysanız, bardak un ufak olmamıştır ve siz bir japon yapıştırıcısı alıp o bardağı yapıştırmayı denersiniz. Ama ne yalan söylemeli, bir bardağın böyle kırıldığı da pek görülmemiştir. Mutlaka birkaç küçük parçası kaybolmuştur, geçmiş olsun...

İkinci yol olarak ise antikacıları dolaşırsınız, şansınız varsa aynı bardaktan bulmayı denersiniz. Oysa annenize bu bardağı cam ustası olan babası özel olarak yapmıştır. Annenize sormadığnız için  bunu bilmiyorsunuzdur ve bu çabanız da boşa çıkar...

Ve son olarak da gerçekleri kabul edip gidip annenize bardağı kırdığınızı itiraf edersiniz, sonrasında birlikte bu yeni duruma alışır, kendinizi mutlu edecek başka yöntemler bulmaya çalışırsınız. Ne bileyim siz annenize özür mahiyetinde bir çiçek alırsınız. Ve sürpriz bir şekilde anneniz, babasından yadigar olan bardağın diğer eşini sandığından çıkarır. Meğer dedeniz bu bardaktan iki tane yapmıştır ve anneniz ne olur ne olmaz diye ikincisini çeyiz sandığının en korunaklı bölgesinde saklamıştır bugüne değin...

Demem o ki, o bardak artık kırıldı! Aynısı değil de çok benzeyen bir diğer eşini ortaya çıkarmak için ise aslında mucizeler de gerekmiyor. Aradığımız şey, belki de hepimizin yüreğindeki o sandığın kuytu bir köşesinde bizim onu gün yüzüne çıkarmamızı bekliyordur.

Öyle değil mi...

Sevgilerimle...