Lviv Gezi Hikayem -10 / Lviv’de Opera Keyfi

Bugün 7 Nisan, lviv'de 3. gecemiz. Akşam saat 18:00’de operete biletimiz var. Evimizin konumu harika olduğu için on dakikada Opera Binası’nın önüne geliyoruz. Sanki Kadıköy’deyiz de evden çıkıp Süreyya Operası’na gidiyormuşuz gibi. Demek insanın ruhundaki sanata eğilim, kalacağı yere de etki ediyormuş! Ne çıkarım ama, gördüğünüz üzere yine uçuşlardayım.

Lviv Opera Binası

Şehir akın akın Opera’ya geliyor. Yani ılık bir pazar akşamı alternatif pek çok şey yapmak varken, insanlar opera izlemeyi tercih ediyor. Rynok Meydanı cıvıl cıvıl. Sanatla coşuyor içim, ne güzel… 

Opera Binası Önü - Rynok Meydanı

Bizdeki  opera izleyici kitlesi genelde orta ve ileri yaşlılardan oluşuyor. Burada ise gençlerin ve hatta çocuk denebilecek kadar küçük ergenlerin, liselilerin çokluğu dikkatimi çekiyor. Tam da konu buraya gelmişken atalarımızın meşhur sözüne ilave yapmak geliyor içimden: 

“Ağaç yaşken eğilir, opera çocukken sevilir!”

Salon, Avrupa’nın sayılı salonlarındanmış. Gerçekten de binanın dışı kadar içi de mükemmel. Yüksek tavandaki yaldızlar, localardaki minik heykeller, kırmızı koltuklar ve dev sahne çok etkileyici.
 İhtişam tek kelimeyle göz alıcı!

Yerimiz 3. kat yan localardan birinde. Loca 8-10 kişilik. Arkaya doğru üçgen şeklinde daralan  alanda üç sıra sandalye var. Biz ikinci sıradayız. Önümüzde ise liseli ya da daha küçük dört beş çocuk oturuyor. Yan localarda da gençler göze çarpıyor. Şaşırıyorum. Operadaki çocukları “Operada hayalet” görmüş gibi hayretle izliyorum. Locaların hemen hemen hepsi dolu. Derken ışıklar kararıyor.

İlk kez 1905 yılında Viyana’da sergilenmiş “The Merry Widow/ Şen Dul” opereti. "Operetlerin Kraliçesi" diye de adlandırılıyor kendisi. Konusunu önceden okuduğumuz için üç perdeli Ukraynaca temsilde sıkılmıyoruz. Valsler, polkalar ve hatta Paris’in Moulin Rouge’unda doğan “Cancan” dansları ile gayet eğlenceli bir operet bu. Hani var ya  kırmızı eteklerini açıp kapayarak dans eden neşeli kızlar. İşte o dans Cancan!

Önümüzdeki çocuklar pür dikkat izliyor sanıyorum; ama  baktığımda görüyorum ki locanın kenarına kollarını dayayıp çoktan uykuya dalmışlar bile. Bu duruma gülümsüyorum.  Ne yalan söyleyeyim, aksi olsaydı çok kıskanacaktım. Uyusalar bile ayakları alışsın yeter diye düşünüyorum. Birinci perde bitiyor.

 Gün içinde sokakta dinlenirken  İstanbul’dan gelen bir çiftle ayaküstü tanışmıştım. Opera hakkında şöyle bir ipucu vermişlerdi:

“Aklınızda bulunsun; birinci perdede ön sıralardaki boş yerleri gözünüze kestirin. İkinci perdede yerinizi değiştirebilirsiniz! Biz öyle yaptık!”  Sanat kotasından ruhuma sevimli gelen canım hemşehrilerimin bu önemli tavsiyesinden cesaret alıyor ve ilk arada iki kat aşağıya iniyoruz. 
Ana salon geniş ve ferah.

Orkestra çukurunun tam arkasındaki birinci sırada en kenarda iki koltuk boş. Bu koltuklar 1000 Grivna, yani 200 TL! Demek ki pahalı olduğu için kimse satın almamış. Biraz çekinerek de olsa güzelce oturuyoruz yeni yerlerimize. Yaşlı bir adam geliyor yanımıza sonra. Bütün nezaketiyle Ukraynaca bir şeyler söylüyor, anlamasak da hiç bozuntuya vermiyoruz. 

“Arkada rahat göremediğim için öne gelmek istedim. Umarım sizce sakıncası yoktur, sizi rahatsız etmiyorum ya!” dediğini varsayarak gülümsüyoruz adama. Sanat böyle bir şey işte; nezaket ve gülümseme  olmadan tanımlanamaz bir durum. Ve farklı dillerde konuşulsa da anlaşmayı sağlayan bir sihri var. 

İkinci ve üçüncü  perdedeki dansları ve şarkıları yakından izlerken konuya iyice adapte oluyoruz. Müzik, ışıltılar, pırıltılar ve güzel oyuncular ile  nefis bir sanat deneyimi yaşıyoruz. Üstelik kişi başı sadece 20 TL!

Saat dokuza doğru temsil bitiyor. Açız;  Mc Donalds’a giriyoruz.  Fiyatlar İstanbul ayarında. İnternet ise jetgiller familyasından! Zaten bu şehirde tramvay dahil her yerde internet bu familyadan!
Doyduktan sonra çıkıyoruz dışarıya,  Rynok Meydanı’nın enerjisi içimize coşku ile işliyor. 

Hayat gerçekten de güzel; 

Macera devam ediyor,

To be continued…