Sizleri yalnız bıraktım, özür dilerim..

Son günlerde bloğumu ihmal ettiğimin farkındayım. Takipçilerimden bu anlamda özür diliyorum. Özrümü anlayışla karşılayacağınızı umut ediyorum. Zira  son günlerde yaşanan Gezi Parkı olaylarından her vatandaş gibi ben de etkilendim.. Önümde Twitter, Facebook hep açıktı.İki odada iki farklı kanalı gösteren Tv kanallarından an be an olayları takip ettim bu süreçte.. Doğal olarak da bloğuma ayıracak ne enerjim ne de zamanım kaldı..

Bloğuma ve siz değerli takipçilerime olan sevgim nedeniyle bari bir özür yazısı yazayım dedim.. Bundan sonrası için yine eskisi gibi yazılarıma devam etmek için elimden geleni yapmaya çalışacağım..Umarım başarabilirim..

Ne düşündüğümü merak ediyor olabilirsiniz bütün bu olaylara dair.

Gezi Parkı ile ilgili söylenecek her şey söylendi aslında.. Ben daha fazla yorum yapmak istemiyorum bu nedenle.. Bir de gerçekten biraz sakinleşmeye ihtiyacım var.. Tabiri caizse artık gerçekten şişmiş durumdayım; bu zavallı kuş resmi gibi elim ayağım bağlanmış hissediyorum kendimi şu an.. Ne desem boş anlayacağınız.. Sadece umut ediyorum, umudumu kaybetmemeye çalışıyorum yarınlara dair.. 

Çok iniş çıkış yaşadım bu süreçte, kimi zaman sevindim, kimi zaman gülümsedim, kimi zaman üzüldüm, kimi zamansa sinirden tırnaklarımı yedim.. Öyle anlarım oldu ki, bu portakalın yaşadığı bıçak acısı gibi duygular yaşadım..

Bitti mi?

Hayır bitmedi...

Bitecek mi?

No comment!!

Blog yazarlığını interaktif olduğu için seviyorum.. İşte burada size şu an en çıplak haliyle duygularımı anlatabiliyorum. Ve biliyorum ki sizler de bu duygularımı paylaşacak, yorumlarınızla bana enerji ve destek vereceksiniz..

Ben sanırım artık söyleyecek bir şey bulamıyorum..

Aklıma sadece kime ait olduğunu anımsayamadığım şu cümle geliyor:

Gecenin en karanlık anı, şafağın en yakın olduğu saatlerdir..

Aydınlık, sevgi dolu yarınlar diliyorum hepinize..