Lviv Gezi Hikayem -2 / Gümrük Kontrol ve Sorgu Odası

Yaklaşık 1 saat 40 dakika sürüyor yolculuk. Pilotun sesi ve diksiyonu hayal kırıklığına uğratsa da, hiç sarsmadan uçağı kaldırıp indirmesi benden tam puan alıyor.

Lviv Danylo Halytskyi Havaalanı

Havaalanı Kharkov’a göre oldukça büyük ve modern.  Tabii ki İstanbul'a göre çok sakin ve sessiz. Anons bile yok denecek kadar az. Bagaj olmadığı için hemen pasaport kontrolüne giriyoruz. Asker kıyafetli kadınlar oturuyor gişelerde. Benim pasaportum yok,  kimliğimle geldiğim için yan taraftaki “sorgu odası” kuyruğuna yönlendiriliyorum.  Bir form veriyorlar, gayet iyi diksiyonla İngilizce konuşan görevli asker kadın, nasıl doldurulması gerektiğini anlatıyor.  Bizden isten şey, kimlik bilgilerini ve kalacağımız otelin adresini her bir kutucuğa bir harf gelecek şekilde doldurmak. Çok basit bir şey bu, üstelik yan taraftaki duvara formun nasıl doldurulacağınıTürkçe olarak yazıp asmışlar. Daha ne yapsınlar! Ama nedense kuyruktaki insanların çoğunda telaşlı bir yüz ifadesi var.  Biri diyor ki “ Ben önceden de geldim,  burada beni üç saat beklettiler!”  Sırada bekleyenler daha bir stres oluyor sanki. 

Lviv Havaalanı

Gezi hikayemi yazmak için çantamda taşıdığım deri kaplı defterimi ve kalemimi çıkarıyorum. Defteri altlık olarak kullanıp verilen formu kısa sürede dolduruyorum.  Önümde bir çift var.  Kalemimi istiyorlar, veriyorum. Sonrasında doldurduğum kağıdı da istiyorlar, kopya çekecekler. Veriyorum.  Hatta onlar istemeden altlık olarak kullandığım defteri de veriyorum. Çok mutlu oluyorlar. Sıra onlara geliyor.  Bir kaç dakika kaldıkları sorgu odasından çıkıp yanlış doldurdukları kağıdı tekrar düzeltiyorlar. Demek kopyalar işe yaramamış! Bu da ülkemizde sıradan bir durum değil mi zaten! Dikkatli okumamak, okuduğunu anlamamak, anladığını yazamamak; kalemsizlik ve kağıtsızlık halleri…

Lviv  sokak sahafı

Sıra bize geliyor.  Odaya giriyoruz. Asker kıyafetli, ifadesiz suratlı iki kadın görevli masanın diğer tarafında oturuyor. Bizi de karşılarına oturtuyorlar. Yüzlerinde duygu yok, mimik yok, belli ki hiç toleransları da yok! Aramızda İngilizce olarak şöyle bir diyalog geçiyor:

-        Ülkemize neden geldiniz?

Cem Yılmaz’ın önerdiği gibi gayet sade, gramersiz falan bir cevap veriyorum:

-        Seyehat için

Söylediğimi “turist” diye tekrarlayıp önündeki kağıda yazıyor.

-        Ülkemize ilk defa mı geliyorsunuz?

-        İkinci defa

-        Yanınızda kaç Dolar veya Euro var?

-        Şu kadar Euro ve kredi kartı diyorum. Cebimden çıkarıp saymaya başlıyorum.

-        “Gerek yok, bu yeterli “ diyor.

Lviv'de reklam çekimi

Hepsi bu kadar işte. 2-3 dakikalık sorgudan sonra artık ülkeye giriş yapabilir haldeyiz. Bir başka deyişle "test ediliyor ve onaylanıyoruz." 
Sorgu odasından çıktıktan sonra tekrar gümrük kontrole giriyoruz.  Zaten sıra yok, nasıl güzel bir sakinlik var ortamda.

 “Kalabalık bir çeşit faşizmdir” diye  düşünerek, hatta kendimce yargıda bulunarak  bu güzel ülkeye giriş yapmanın heyecanını yaşıyorum.

Macera devam ediyor,

To be continued…