Kharkov-Kharkiv Gezi Hikayem- Bölüm 1

Olmayınca olmuyor işte. Ne pasapartum var, ne de daha önce yurtdışına çıkmışlığım. Hele ki günümüzde insanların kendilerini örneğin  “On beş ülke, kırk sekiz şehir gezdim…” diye tanımladığı, seyahatlerini de “skora bağladığı” düşünülürse; ben bayağı dinozor kalıyorum bu konuda. Globalleşen dünyada popüler gezi mekanlarının tüketim çılgınlığına kurban gittiği düşünülürse, benim gibi sistem dışında kalan birine de ilk yurtdışı gezisinde Ukrayna’nın en kuzeyindeki Kharkov gibi adı sanı fazla bilinmeyen bir şehre gitmek yakışırdı elbette. İyi ki de öyle olmuş gerçi.  Her şeyin ve her yerin fazlasıyla bilindiği günümüz dünyasında Kharkov’da geçirdiğim dört gün, kopyala yapıştır tatil anlayışından uzakta, gerçekten de kendimce çok güzeldi.

Şehrin Ukrayna’ca adı Kharkiv, Rusça adı Kharkov, biz Türkler ise Harkov diyoruz sanırım. Ben Kharkov demeyi tercih ediyorum; çünkü bence bu şehre Rusça isim çok yakışıyor.

Kharkov uçaktan görünüm

Kharkov Yolculuğum

Ne zaman gezi bloglarını dolaşsam hayaller kuruyorum.  Baktım hayal kurmakla olmayacak, ilk adımı atarak makus talihimi yenmeyi tercih ettim. Shengen aldığım falan yok gerçi,  vizesiz ülkelere giderim belki diye çipli kimlik  kartı aldım sadece. Ağustos ayıydı sanırım; bir gece indirimli bilete denk gelerek Kharkov’a gayet ekonomik bilet buldum. “Neden Kharkov” diye soracak olursanız, özel bir yanıtı yok bu sorunun. Şehrin ismi kulağıma güzel geldi. Bir de Kharkov’un Rusya’ya sınır komşusu olması beni cezbetti. Akışa bıraktım kendimi anlayacağınız.

Bileti aldım, oteli Booking.com’dan ayarladım ve yolculuk günü geldi çattı. Ben tabii ki çok heyecanlıydım.

Uçak saati 13:30, Kadıköy’den 10:45 Havabüs servisine bindim. Toplam yolculuk kırkbeş dakika sürüyor Kadıköy’den Sabiha Gökçen’e. 11:30’da hava alanındaydık. Hani diyorlar ya “Yurt dışı uçuşlar için iki saat öncesinden havaalanında olun” diye. Bence bu büyük bir risk! En az iki buçuk saat önce havaalanında olmak lazım. Çünkü İstanbul gerçekten de çok kalabalık bir şehir! Kuyruklarda beklerken neredeyse uçağı kaçıracaktık zira; her şey ucu ucuna yetişti. Pegasus’un neyseki(!) sadece 20 dakikalık gecikmesiyle uçağımız havalandı.

Hava güzeldi, uçuş yaklaşık 2 saat sürdü. Yerel saatle üçte Kharkov’a indik. Daha inerken şehri seveceğimi hissettim; çünkü  uçak alçalırken bir tane bile gökdelen görünmüyordu. Ben gökdelensiz şehirlerin insanıyım; romantiğim, retroyum. Gökdelen camından sarkan kıza serenat yapan aşık hikayesi de bilmiyorum üstelik .

Şehre Adım Atar Atmaz Hikaye Başladı

Vardığımızda hava kararmak üzereydi. Zaten kasım ayında  öğleden sonra dörtte akşam oluyor bu şehirde. Uçaktan inince bizi dar merdivenler karşıladı, asansör göremedik.  Herkes gibi biz de el bagajımızla merdivenlerden indik, pasaport kontrolüne geldik. Sabiha Gökçen’in her saat kalabalık olan devasa ortamından sonra  ilk kez bu küçük salona girince değişik bir ülkede olduğumu hissettim. Etrafta hiç ses yoktu. Zaten bana Kharkov’u dört kelimeyle tanımla deseniz:

“Parklar, şık kafeler, heykeller ve sessizlik” derim...Bu dört kelime ise bir şehri sevdirecek sihri barındırıyor yeterince.  

Kharkov Otel penceresinden görünüm

(Uzun uzun anlatırken bir daha yaşıyorum sanki, bu nedenle beni bağışlarsınız umarım.) Nerede kalmıştık, evet havaalanındaydık.

Havaalanında hiç polis yoktu, askerler vardı. Hatta bir tanesi köpeğiyle geziyordu. Zaten kaldığım dört gün boyunca  bu şehirde hiç polis görmedim; kadınlı erkekli askerler vardı.

İki gişe vardı, iki asker pasaport kontrolü yapıyordu. Etrafta hiç ses yoktu. Doldurduğumuz kağıtlar ve kimliğimizi göstererek geçtiğimiz kontrolden sonra dışarıya kapısı açılan salona girdik. Telefonumu yurt dışına açmamıştım,havalanında internet var diye okumuştum çünkü.  Ama maalesef internet çekmiyordu. Danışmada duran kadına “Wifi ile sıkıntı yaşıyorum” dedim, kısaca “Yes, problem” dedi ve sustu. Ben de sustum. Bu da evdeki hesabın çarşıya uymaması demekti. Yani Uber’den taksi çağıracaktık, çağıramadık. Çünkü taksilerde taksimetre olmadığını biliyorduk. Neyse mecburen çıktık kapıdan ve ülkeye bastık ayağımızı. Sabiha Gökçen'de kapıdan çıkınca oradan oraya koşturan insanlar, vızır vızır taksiler ve otobüsler falan olur ya; burası tam tersiydi. Etrafta gördüğümüz tek tük park etmiş araçlar ve tek tük insanlardı... Dediğim gibi gürültü yoktu.

Kharkov Havaalanı

Neyse biz bakınırken sonradan adının İvan olduğunu öğrendiğimiz, altmışlı yaşlarda olduğunu tahmin ettiğim bir adam yaklaştı yanımıza. Kırık İngilizcesi ve bir kaç kelimelik Türkçe dağarcığıyla nereye gideceğimizi sordu. Biz Sumskaya Caddesi dedik, “300 Grivna” dedi. Kafadan 10 dolar yani… Oysaki bu mesafenin yaklaşık 150 Grivna olduğunu öğrenmiştik okuduğumuz yorumlarda. “No, no;150 Grivna!” dedik. Adam hem ısrarcı hem de sevimliydi. Peşimizi bırakmadı:

“My friend, 200 grivna!” dedi. “Hayır” dedik “150!”

Yoldan geçen başka taksiyi durdurmaya çalıştık. Ivan gitti, Rusça bir şeyler söyledi taksiciye, taksici bizi almadı. Hava da kararıyordu bir taraftan. İçimden “Allahım nasıl bir macera bekliyor acaba bizi” dedim, hafiften tırsmadım desem yalan olur. Adam bir türlü peşimizi bırakmıyordu.  Nihayet “170 Grivna okey” dedi, yapacak bir şey yoktu; takıldık peşine. Yirmi otuz metre gittikten sonra İvan'ın tek kapılı tarihi eser görünümündeki Lada’sına bindik mecburen. Emir Kustirica filmlerinde gibi hissettim o an kendimi. Yabancı bir ülkede eski püskü korsan taksiye binmiş tiplerdik. Dışarıda hava kararmaktaydı.  Nereden baksan film sahnesi gibi!

Yolculuk başladı.  Caddeler geniş ve çok sakindi. Bir ara benzinciye saptı Ivan “Para yok, benzin yok” dedi Türkçe. “Peki” dedik. Çok da değil, biraz gaz doldurdu. Sonra yolumuza devam ettik. Geniş bir caddeden geçerken “Yuri Haharin” dedi, “Space” dedi gururla. Uzaya ilk adımı atan Yuri Gagarin'in adının verildiği Cadde'den geçiyorduk zira.

Kharkov otel penceresinden görünüm

İvan bizi kandrmadı merak etmeyin. Şehrin kalbinin burada  attığını sonradan anlayacağım ve hayran olacağım; otelimizin de yer aldığı Sumskaya Caddesi’ne geldik ve  otelimizin önüne kadar bıraktı bizi. Çok pazarlıkçıydı ya, biz de kurnazlık yapıp eline havaalanında bozdurduğumuz 170 Grivnayı bozukluk olarak saydık.
“Siz fakir!” dedi Türkçe ve kahkaha atarak  eski Lada’sına binip uzaklaştı. Biz de gülüyorduk.  Ülkedeki en maceralı anımız da buydu zaten, gerisi hep güzeldi. Hep masal gibi…

Devamı var…