Bu kadarını hak etmedik!

Şevki Bey, zevcesi Munise Hanım'ın özenle ütülediği pantolonunu, sakız gibi bembeyaz kolalı gömleğini, ceketinden bir ton açık renkteki yeleğini giydi; köstekli saatini özenle cebine yerleştirdi. Aynanın karşısında saçlarını düzeltti. Her zamanki gibi sinek kaydı traş ettiği yüzüne limon kolonyasını sürdükten sonra, kapının yanındaki askıda kendisini bekleyen ceketini ve şapkasını takarak sokak kapısından çıktı. Pera'ya gitmek için özenle giyinmek adettendi; çünkü insan çevresine, yaşadığı kente saygı duymalıydı. O böyle öğrenmişti. Sokakta rastladığı tanıdıklara şapkasını sağ eliyle çıkarıp hafifçe öne eğilerek selam verirken, köşede bir kalabalıkla karşılaştı. Bir basın ordusu eşliğinde gezen, bakışlarına yansıyan ruhundan çirkinlik akan, sakallarını traş etmemiş, çok para döktüğü belli olan giyimindeki zevksizlik bir bakışta belli olan, hayatında tek bir kitap okumadığı her haline yansıyan ve  cahilliğiyle gurur duyan, çocuğu hatta torunu yaşındaki bir hanımın elinden eşi olduğunu dünya aleme gösterircesine bir refleksle tutan adam konuşuyordu:

“..Bugün benim ortanca hanımın doğumgünü. Gerçi ev komple boğazı görüyor ama yine de bir yemeğe çıkarayım dedim. Çıktık caddeye, bir anda aklıma şey geldi. Açıkçası kanıma dokundu. Gittim hanımla çocukla olayın olduğu yere. Millet fakir, karanfil bırakıyor. Ben gül bıraktım...”

Şevki Bey önce ne olduğunu anlayamadı. Sonradan fark etti ki, kendisinden yıllar sonra o sokakta bir bomba patlamış, insanlar ölmüştü. Geleneksel anma çiçeği olan karanfilin anlamını bilmediği belliydi adamın.  Dolayısıyla ölenlere saygı için olay yerine karanfil bırakanlarla dalga geçiyordu, bu ruhunun çirkinliği sözlerine yansıyan adam. Ne yapıyordu? Zenginliğiyle övünüyordu. Ne yapıyordu? Olay yerinde ölenleri umursamadan gezmeye çıkmış olmanın rahatlığını yaşıyordu. Ne yapıyordu? Bomba patlamasını reklam için fırsat biliyor, bir demet gül bıraktığı ânı görüntülemeleri için bir basın ordusu çağırıyordu. Olay neydi? Basın ordusu bu adamın çağrısına uyup abuk sabuk konuşmalarını ana haberlere taşıyabiliyordu ve hatta yaptığı insanlık dışı espriye gülenler de vardı aralarında. Kimdi bu adam? Medeni kanuna göre çok eşliliğin yasak olmasına rağmen eşine “ortanca hanım” diyebilen, o derece özgüveni yüksek, parası çok kendisi az bir adamdı.

Şevki Bey dayanamadı bu olan bitene, derhal oradan uzaklaşıp merkeze ulaşmalı, zaman kontrol uzmanlarına olayı anlatarak bir önlem almalarını istemeliydi. Yazıktı bu gelecek kuşağa, bu kadar ceza yetsindi artık! Uçtu, uçabiliyordu zira; bu adam ve bu adam gibilerin döneminin bitmesi için dilekçesini yazdı yüce makama.

Pera'yı eskisi gibi görmek için neler vermezdi Şevki Bey. Birbirinden ürkünç zebani kılıklı adamların; ürkek, çirkin ve güvensiz kadınların arasından geçerek süzüldü sokak aralarında. Zaman kontrol uzmanları dilekçesini kabul edecek ve bu adamların cezasını kesecekti er ya da geç. İyilik, güzellik, alçak gönüllülük kazanacaktı, biliyordu Şevki Bey. Hafifçe süzülerek yükseldi ve acıyarak baktı insanoğlunun kendisinden yıllar sonraki haline...

“Böyle olmamalıydı, bu kadarını hak etmemişlerdi” dedi...